मौन क्षितिज

നിശബ്ദ ചക്രവാളം

പ്രഭാപൂരിത സായാഹ്ന സൂര്യൻ ചക്രവാളത്തിലേക്ക് ചാഞ്ഞു,

നിശ്ശബ്ദമായ ഉദ്യാനത്തിൽ നിഴലുകൾ നീളുന്നു.

ഒരു വൃദ്ധൻ വിറയാർന്ന ചുവടുകളോടെ നടക്കുന്നു,

പിഞ്ചിയ സഞ്ചി ഒരു കൈയിലുമായ് നിർവികാരതയോടെ.

വിറയാർന്ന മറ്റു കൈ വടിയിൽ പറ്റിപ്പിടിക്കുന്നു,

ചവറ്റുകുട്ടയുടെ വായിൽ തിരയുന്നു.

നിധികൾക്കോ ലാഭത്തിനോ അല്ല,

വിശപ്പകറ്റാനുള്ള വകക്കായി.

ദൂരെ കുട്ടികളുടെ ചിരി വായുവിൽ ഒഴുകുന്നു,

സ്വർണ്ണ ഗോപുരങ്ങൾ ദൂരെ തിളങ്ങുന്നു.

പക്ഷേ വിശപ്പ് ഒരു ദുർബല ചട്ടക്കൂടിനെ വളയ്ക്കുന്നു,

സൂര്യാസ്തമയം ദു:ഖത്തെ ചുവപ്പിൽ മറയ്ക്കുന്നു.

ജീ ആർ കവിയൂർ

08  09 2025

Silent Horizon

The bright evening sun leans to the horizon,

shadows stretch across the quiet park.

An old man moves with trembling steps,

a faded bag sways at his side.

One hand clings to a weary stick,

the other searches the dustbin’s mouth.

Not for treasures, not for gain,

only a piece of forgotten bread.

Far away, children’s laughter drifts in the air,

golden towers glow in the distance.

But hunger bends his fragile frame,

while the sunset hides his sorrow in red.

GR kaviyoor 

08 09 2025

मौन क्षितिज

संध्या का उजला सूरज क्षितिज की ओर झुक रहा है,

खामोश उद्यान में परछाइयाँ लंबी हो रही हैं।

एक वृद्ध लड़खड़ाते कदमों से चलता है,

एक छोटा सा झोला एक हाथ में शांत भाव से लहरा रहा है।

दूसरा हाथ थके हुए छड़ी को थामे हुए,

कचरे के डिब्बे में खोज रहा है।

ना खजाने के लिए, ना लाभ के लिए,

सिर्फ भूख मिटाने के लिए।

दूर बच्चों की हँसी हवा में बह रही है,

सोने की मीनारें दूर चमक रही हैं।

भूख नाजुक शरीर को झकड़ रही है,

संध्या सूरज दुख को लालिमा में छुपा रहा है।

जी आर कवियुर 

08 09 2025